Wikipedia

Claudia Goldin

Claudia Goldin (ur. 14 maja 1946) – amerykańska ekonomistka, profesor ekonomii Uniwersytetu Harvarda, dyrektorka jednego z programów badawczych NBER, i przewodnicząca Amerykańskiego Towarzystwa Ekonomicznego w kadencji 2013–14. Laureatka Nagrody Banku Szwecji im. Alfreda Nobla w dziedzinie ekonomii za 2023 rok. Jest specjalistką historii gospodarczej Stanów Zjednoczonych, oraz wiodącą badaczką empirycznej mikroekonomii dyskryminacji, różnic preferencji i nierówności ekonomicznych związanych z płcią[1][2].

Claudia Goldin
Ilustracja
Claudia Goldin (2019)
Data i miejsce urodzenia

14 maja 1946
Nowy Jork

Zawód, zajęcie

ekonomistka

Tytuł naukowy

profesor

Alma Mater

Uniwersytet Cornella, University of Chicago

Uczelnia

Uniwersytet Harvarda

Pracodawca

National Bureau of Economic Research

Partner

Lawrence F. Katz

Odznaczenia
Carolyn Shaw Bell Award, R.R. Hawkins Award, Richard A. Lester Award, IZA Prize in Labor Economics
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Życiorys Edytuj

Wczesne życie i wykształcenie Edytuj

Urodziła się w Nowym Jorku w 1946 r., w rodzinie żydowskiej i dorastała na Bronxie. Jak relacjonuje, odkąd pamięta chciała zostać naukowczynią. Studiowała ekonomię na Uniwersytecie Cornella (M.A. cum laude, 1968) i University of Chicago (Ph.D., 1972). Szczególny wpływ wywarła na nią nauka i współpraca z Garym Beckerem[1][2][3].

Praca i dalsze życie Edytuj

Pracowała na Uniwersytecie Wisconsin, Uniwersytecie Princeton, Uniwersytecie Pensylwanii. Od 1990 należy do kadry Uniwersytetu Harvarda. Jest wizytującą pracowniczką naukową Brookings Institution, i Fellow Amerykańskiej Akademii Sztuk i Nauk[1][2].

Jedna z jej szerzej znanych publikacji dotyczących nierówności płacowych kobiet i mężczyzn, Orchestrating Impartiality, analizowała wieloletnie dane z rekrutacji do orkiestr muzycznych w Stanach Zjednoczonych metodą różnicy w różnicach. Pozwoliła na oszacowanie, że przejście na system przesłuchań za maskującą płeć kandydatów kurtyną przyczyniło się do dużego wzrostu zatrudnienia kobiet w orkiestrach[4][5]. W 2023 roku otrzymała Nagrodę Nobla w dziedzinie ekonomii[6].

Jej partnerem w życiu prywatnym jest inny ekonomista Harvardu i częsty współautor Lawrence Katz[7].

Przypisy Edytuj

  1. ↑ a b c Janet Zollinger Giele, Leslie Foster Stebbins, Women and Equality in the Workplace: A Reference Handbook, ABC-CLIO, 2003, 179 i następne, ISBN 978-1-57607-937-9 [dostęp 2019-03-18] (ang.).
  2. ↑ a b c Douglas Clement, Interview with Claudia Goldin, „The Region”, Federal Reserve Bank of Minneapolis, 1 września 2004 [dostęp 2019-03-18].
  3. ↑ Sophie M. Alexander, Goldin Demystifies Gender Economics, The Harvard Crimson, 26 kwietnia 2007 [dostęp 2019-03-18] (ang.).
  4. ↑ Claudia Goldin, Cecilia Rouse, Orchestrating Impartiality: The Effect of 'Blind' Auditions on Female Musicians, „American Economic Review”, 90 (4), 2000 [dostęp 2019-03-18].
  5. ↑ Claire Cain Miller, Is Blind Hiring the Best Hiring?, „The New York Times”, 25 lutego 2016, ISSN 0362-4331 [dostęp 2019-03-18] (ang.).
  6. ↑ Nagroda Nobla z ekonomii przyznana. Kto jest laureatem?, PAP [dostęp 2023-10-09].
  7. ↑ Michael Jonas, Learning curve, CommonWealth Magazine, 3 listopada 2011 [dostęp 2019-03-18] (ang.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Claudia_Goldin&oldid=71496297”